Finding the Light or The Tale of the Girl and the Sun That Went Away

Finding the Light  or  The Tale of the Girl and the Sun That Went Away
By Anne Fluitman

Once upon a time, in a land so far away that some days, not even the light could reach it, there lived a girl. She was a curious little girl and while many a parent will tell you that all little girls are curious, this girl was more curious than any of them. She would ask her mother questions the poor woman had never even thought to find the answer to and when she said so, the little girl would give her a puzzled look and ask 'Why not?' at which point her mother would just roll her eyes and shake her head, and resolve to never attempt to answer any questions again.

Once autumn rolled around, turning the leaves red and yellow and brown until they fell, the girl's mother and father worked hard to find enough food and coal and wood to last them through the winter, for in these lands winters were cold and unforgiving and lasted a long, long time.

"Daddy, why are you chopping all that wood?" the girl asked.
"So we can keep warm when it turns cold," her father said, and brought down his ax once more.
"But why does it turn cold daddy? Isn't the warmth much more pleasant?" The girl asked, and then; "Can I help?"
"I'm busy, go help your mom!"  And that was that.

The girl wandered over to her mother, who was hanging fruits and herbs over the fireplace to dry.
"Mom, why are you doing that? Isn't the fruit tasty?" the girl asked, looking up.
"Here, bring this to the pantry for me and then go play in the sun while you can," her mother said, not even bothering to answer. 

And so she did and so it went. Every day, the world around them became a little colder and the evening came a little sooner, and the mornings were a little darker until finally, there was hardly any light left at all. Her mother lid candles and her father lid the fireplace and her mother started preparing for something and her father chopped down a pretty green three and put it in the house, and the little girl never got her answers. Every day she waited for the light, so she could go out and play, but she had to wait a little longer every day and one day, it didn't come at all. Outside, there was only wind and snow and cold, and her mother forbade her from going outside at all.

"Mom," she asked, "Where did the light go?"
Her mother looked up from the sweater she was knitting. "What kind of question is that? We still have light!" she said, nodding to the candles and the fire that was flaming happily. Then she turned back to her sweater and said nothing more. The girl sighed and went to ask her father, but he said the same thing. Like that was any use to her! Didn't they understand? What if the sun had gotten sick? And what if the light was gone forever?
That evening, when her mother put her in bed under a pile of blankets and furs, she asked, but her mother just looked at her oddly. "Such nonsense!" was all she said, and then, kinder, "Just wait until tomorrow, you'll see… It's Yule then."

The girl didn't see and stayed up for a long, long time, thinking of the poor sun that wasn't there anymore and wondering why, and why her parents didn't seem concerned at all. The girl heard her parents talk and then go to bed. Then the storm died down as well and the little house was left in complete silence.

Quietly, the girl got up and pulled thick trousers on over her pajamas and a sweater and socks and a thick, thick red coat. Then she took out her gloves and her hat and her winter boots and finally she was ready. If no one was going out to find the light and bring it back, then she would! And when she found the sun, she'd ask it why it went away and to please, please come back.

Outside, everything was white and it was so cold that the air came out of her mouth in white puffs of smoke. It was almost like she was smoking daddy's pipe. She had to work hard to even get out of the door and when she did, her legs sank deep into the fresh snow. She yelped, but no one came, so she struggled until she was back up and continued on carefully, wading through the snow. It was… Quiet. Eerily quiet in a way that not even her house had been. Like anything and everything in the whole world was asleep and it didn't want her to be awake. And maybe it was! Maybe the sun was asleep as well and that's why she didn't come back anymore. Either way, she'd find it.

She started wading through the snow in the direction where she'd last seen the sun, sinking tiredly behind the trees two days ago. The air was cold on her face and some snow had gotten into her jacket when she sank into it, but she didn't mind it. She had a mission to fulfill.

The girl walked for a long, long time and tired as she was, she kept stubbornly walking. The only thing that kept her upright was the thought of the sun on her face, and how happy she would be if she could help the sun come back, and how many questions the sun might be able to answer. Being so high up in the sky, it must've seen everything there was to see.
Finally, too tired to go on any further, she lay down by some threes where she'd played hide-and-seek with some other kids when the sun was still there, and stared at the sky. To her surprise, she noticed the tiniest of lights up there. They were small and silver and not even close to the sun, but they were light and they twinkled gently at her, as if telling her not to worry. A dark cloud she hadn't even noticed in the dark shy shifted away and a bigger light was revealed. The moon was round and glowed with a soft light, nothing like the glaring warmth of the sun, but beautiful in its own way.

"Moon," she said after a moment, "Do you know where the sun is? And why did it go away?"
The moon said nothing, but the girl could've sworn that she felt something soft caress her cold cheek and that for a moment, just a moment, the moon smiled at her.

She stayed there for a while, just looking up at the stars and the moon that set the white snow into a magical blue light. She was cold but her clothes kept her dry and the moon kept her company and slowly, she felt some of her worry for the sun drift away. Finally, slowly, she got up and started on the way back. It was easier now because all she had to do was walk back in the tracks she had already made. When she finally opened the door, her face prickled in the warmth of the fire, feeling like it was burning in the sudden warmth. But she didn't mind. She turned around and looked at the moon and the stars one more time before going in. Slowly, she shed her clothes by the fireplace to dry and went to bed.

When she woke up once more, her mother was smiling and wearing her best clothes and her father was singing a cheerful song. In the fireplace the fire cackled and the whole room was lid with candles. "Happy Yule dear!" her mother said, and then, smiling, "That the sun may return from its rest soon!"
And the girl knew then that it would all be alright.


Op zoek naar het licht, of het verhaal van het meisje en de verdwenen zon
Door Anne Fluitman

Lang, lang geleden, in een land zo ver weg dat sommige dagen zelfs het licht er niet kon komen, woonde eens een klein meisje. Het was een heel nieuwsgierig klein meisje en hoewel iedere ouder je kan vertellen dat alle kleine meisjes nieuwsgierig zijn, was deze nieuwsgieriger dan allemaal. Ze vroeg haar moeder zo veel vragen dat het de arme vrouw tot wanhoop dreef. Sommige waren zo vreemd dat haar moeder er zelfs nog nooit over had nagedacht. Als ze dat dan zei, keek het meisje haar raar aan en vroeg ze; "Waarom niet?", waarop haar moeder alleen maar kon zuchten en met haar ogen rollen, en zich voor nam om nooit van haar leven meer een vraag te beantwoorden.

Toen de herfst kwam in dat land hier ver vandaan, werden de bladeren aan de bomen rood en geel en bruin, tot ze uiteindelijk naar beneden vielen. Alleen de sparren en dennen met hun prikkelende takken bleven groen. Het meisje speelde in de bladeren en haar ouders werkten hard om genoeg eten en kool en hout bij elkaar te krijgen om de winter mee door te komen, want de winters in die landen waren koud en streng en duren een lange, lange tijd.

"Papa, waarom ben je al dat hout aan het hakken?" vroeg het meisje.
"Zodat we het warm blijven hebben als het koud wordt," zei haar vader en bracht zijn bijl met een klap neer op het blok hout.
"Maar waarom wordt het dan koud papa? Is het niet veel fijner als het gewoon warm blijft?" en toen, "Mag ik helpen?"
"Ik heb het druk, ga je moeder maar helpen!"
En dat was dat.

Het meisje liep naar haar moeder, die fruit en kruiden boven de openhaard aan het hangen was.
"Mam, waarom doe je dat? Is het fruit niet lekker?"
"Hier, breng dit even naar de voorraadkast voor me en ga dan in de zon spelen zolang het nog kan!" zei haar moeder, zonder zelfs maar te reageren op de vraag van het meisje.
Dus dat deed ze en zo ging het. Iedere dag werd de wereld om hen heen een beetje kouder. De avond kwam een beetje eerder en de ochtenden waren een beetje donkerder, tot er beina geen licht meer over was.

Haar moeder deed de kaarsen aan en haar vader stak een vuur aan in de openhaard. Haar moeder begon zich voor te bereiden voor het een of ander en haar vader ging naar buiten met zijn blijl en kwam terug met een mooie groene boom die hij in het huis zette. 'Dat is gek,' dacht het meisje, 'Bomen horen toch helemaal niet in huis?' maar toen ze haar ouders vroeg waarom, keken ze haar een beetje raar aan en zeiden 'Voor kerst!' alsof dat alles verklaarde.

Iedere dag wachtte het meisje op het licht zodat ze naar buiten kon om te spelen en iedere dag moest ze een beetje langer wachten tot, op een dag, het licht helemaal weg bleef. Buiten was er alleen maar wind en sneeuw en kou en haar moeder verbood haar om naar buiten te gaan.

"Mam," vroeg ze, "Waar is het licht heen gegaan?"
Haar moeder keek op van de trui die ze aan het breien was. "Wat voor vraag is dat? We hebben licht!" zei ze, knikkend naar de kaarsen en het vuur in de openhaard. Toen pakte ze haar breiwerk weer op en zei niets meer. Het meisje zuchtte en ging het aan haar vader vragen, maar hij zei het zelfde. Alsof dat een antwoord was! Begrepen ze het dan niet? Wat als de zon ziek geworden was? Wat als de zon de weg kwijt was? Wat als de zon nooit meer terug kwam?

Die avond, toen haar moeder haar in bed stopte onder een hoop dekens en vachten, vroeg ze het aan haar moeder, maar die keek haar alleen maar raar aan. "Wat een onzin!" was alles dat ze zei, en toen, vriendelijker, "Wacht nou maar tot morgen... Je zult wel zien, dan is het kerst!"

Het meisje zag het niet en lag heel, heel lang wakker. Ze dacht aan de arme zon die er niet meer was en vroeg zich af waarom, en waarom haar ouders zich helemaal geen zorgen leken te maken. Het meisje hoorde haar ouders praten en daarna naar bed gaan. Toen ging zelfs de storm buiten liggen en was het helemaal stil. Nu kon zelfs de wind de zon niet meer gezelschap houden...

Snel stond ze op en deed haar dikke broek aan over haar pyjama. Ze deed een trui aan en sokken en haar dikke, rode jas. Ze pakte haar wanten en haar muts en haar winterlaarzen en een deken van haar bed. Toen was ze klaar. Als niemand het licht ging zoeken om het terug te brengen, dan zou zij het wel doen! En wanneer ze de zon vond kon ze hem vragen of hij alsjeblieft, alsjeblieft terug wilde komen.

Buiten was alles wit en was het zo koud dat de lucht uit haar mond kwam als kleine witte wolkjes rook. Het was net of ze papa's pijp aan het roken was. Ze moest hard werken om zelfs maar uit de deur te komen en toen ze buiten was zonken haar benen diep weg in de sneeuw. Van schrik gaf ze een gilletje, maar niemand kwam kijken, dus werkte ze zich een weg naar boven en ging heel voorzichtig verder, wadend door de sneeuw. Het was... Stil. Zo griezelig stil was het zelfs in haar huis niet geweest. Alsof alles en iedereen in de hele wereld sliep en niet eens snurkte, en alsof de wereld eigenlijk niet wilde dat ze wakker was. En misschien was dat ook wel zo! Misschien lag de zon ook wel te slapen en dat was waarom ze niet meer terug kwam. Hoe dan ook, zij zou de zon vinden, want het was hoog tijd om wakker te worden!

Ze begon weer door de sneeuw heen te waden in de richting waar ze de zon voor het laatst gezien had, vermoeid achter de bomen wegzinkend. De lucht was koud op haar gezicht en er was wat sneeuw in haar jas gekomen, maar ze lette er niet op. Ze had een missie!

Het meisje liep voor een lange, lange tijd en hoe moe ze ook was, ze bleef lopen. Het enige dat haar rechtop hield, was de gedachte aan de zon op haar gezicht, en hoe blij ze zou zijn als ze de zon kon helpen terug komen, en hoe veel vragen de zon zou kunnen beantwoorden. Ze stond immers zo hoog in de lucht dat ze wel alles gezien moest hebben dat er te zien was.

Uiteindelijk, te moe om nog verder te gaan, ging ze liggen bij wat bomen waar ze verstoppertje had gespeeld met wat andere kinderen toen de zon er nog was, en staarde naar de lucht. Tot haar verbazing zag ze daar een piepklein lichtje. Het was klein en zilver en lang niet zo groot als de zon, maar het was licht en twinkelde zachtjes naar haar, alsof het haar wilde vertellen dat ze zich geen zorgen hoefde te maken.

Een donkere wolk die ze niet eens gezien had in de donkere lucht trok weg en er verschenen meer van die lichtjes en toen, plotseling, verscheen er ook een groter licht. De maan was rond en glansde met een zacht wit licht. Het leek niets op de warme zonnenstralen, maar de sneeuw glinsterde terug en het was bijna net to mooi.
"Maan," zei ze na een moment, "Jij staat zo hoog in de lucht... Weet jij waar de zon is? En waarom de zon is weggegaan?" De maan zei niets terug, maar het leek net alsof ze even, heel even, iets zachts langs haar koude wang voelde strijken en alsof de maan naar haar knipoogde als om te zeggen; "Maak je nu maar geen zorgen, ik zal het wel oplossen." 

Ze bleef daar een tijdje liggen, opkijkend naar de sterren en de maan die de witte sneeuw lieten glinsteren in hun blauwe licht. Ze had het koud, maar haar kleren hielden haar droog en de maan hield haar gezelschap en langzaam voelde ze wat van haar zorgen over de zon wegzweven. 

Uiteindelijk stond ze op en begon ze aan de tocht terug naar huis. Het was makkelijker nu omdat ze alleen maar in de sporen hoefde te lopen die ze al gemaakt had. Toen ze eindelijk thuis kwam en de deur opende prikkelde haar gezicht in de warmte van het vuur. Het leek wel alsof het in brand stond na al die kou, maar ze vond het niet zo erg. Ze draaide zich om en keek nog een laatste keer naar de maan en de sterren voordat ze naar binnen ging. Langzaam deed ze haar kleren uit en hing ze bij de openhaard om ze te drogen en kroop ze in bed.

Toen ze wakker werd was dat omdat mama moest lachen. Haar beste kleren lagen voor haar klaar, en mama droeg een mooie rode jurk. Papa was een vrolijk liedje aan het zingen  terwijl hij de openhaard opstookte en mama had alle kaarsjes aangedaan.
"Vrolijk kerstfeest lieverd!" zei haar moeder, en toen, glimlachend, "Dat de zon maar snel naar ons mag weerkeren!"
En toen wist het meisje zeker dat het allemaal goed zou komen.

Story for my life: You start the day writing job application-letters and through a lot of wibbly wobbly paths (including facebook and whales) end up watching a documentary on tectonic plate shift. Of course, the letter is still unfinished.

(Because the shifts of huge masses of land over a time-period so large I can't even begin to comprehend it is way more interesting and pressing than the letter that could determine my life's course in a month's time. Of course).

Family

Family, to me, is most easily described by what it is not.

It is not having some genes in common (after all, we share aprox. 99,9% of our genes with any other random human being, and 98% with chimps).
It is not a matter of who gives birth to whom (where would fathers be in that?)
It is not a mother, a father and two point four children (That would be sort of bloody, and who would pick which 0.4th part of the third child would be kept?).
It is not about living in the same house, or being married or a sharing a family tree. It is not about always being nice to one another or about forever or even about having only one.

So what, then, is family?

Family, to me, is a group of people who cares deeply for one another, each in their own separate ways, each in their own unique capacity. Family is complicated and messy and uneven and always in flux. Family, in the end, is knowing that no matter what you do, no matter what awful words come out of your mouth, no matter how much distance separates you, there will always be someone who still cares.